|
Ook
een B12-waarde van 250 kan klachten geven...
- zolang de ondergrens scherp wordt gebruikt gaat er vanalles mis -
Ik
ben een vrouw van 47 jaar met twee kinderen (6 en 9).
Ook ik kom uit de bekende valkuil: een zware vermoeidheid na twee zwangerschappen die maar niet overging, maar ja, wat wil je: een half jaar zwerven en onzekerheid na terugkeer uit het buitenland met twee kinderen, dan beiden een baan, en binnen een jaar een verbouwing en verhuizing, genoeg factoren om als overstressed bestempeld te worden.
Alleen: het voelde toch anders, vaak had ik het idee dat mijn lijf een
"stofje" miste. En ook mijn omgeving vond het toch niet bij mij passen, deze complete uitputting die maar aanhield.
Bij bloedonderzoek begin 2003 bleek dat ik bloedarmoede had en een afwijkend bloedbeeld (te lage waarden voor witte bloedlichaampjes en bloedplaatjes). De huisarts stuurde me door naar de internist die me volledig door de onderzoeksmolen haalde, vele testen deed op (tropische) infectieziekten, endoscopie en beenmergpunctie. Om uiteindelijk na 6 maanden onderzoek te concluderen dat die te lage waarden ‘gewoon’ bij mij hoorden. De bloedarmoede werd met ijzertabletten behandeld en trok na enkele maanden weer bij. Ik had ook mijn B12 laten prikken omdat mijn vader al jaren B12 spoot. Hij was alleen net overleden toen ik met de medische onderzoeken begon en ik wist de naam van zijn aandoening niet meer. Ik surfte wat op internet over B12, maar verdwaalde in de vitamines. En besteedde er geen aandacht aan.
Uit navraag achteraf bleek dat mijn B12-waarde toen 250 was.
Tijdens de onderzoeken werkte ik gewoon door, tot ik ondanks ijzertabletten weer oververmoeid begon te raken. Bij nogmaals bloedprikken na bleek mijn HB toch normaal. Dus vermande ik me en zette door: ik moest gewoon nog steeds bijkomen van alle emoties. Eind van het jaar meldde ik me weer ziek, het lukte me gewoon niet om een normaal werkend leven te leiden.
Ik had het geluk (of de pech) dat ik nog recht had op ouderschapsverlof, dus kon ik 2 jaar lang 1 dag in de week minder werken. Maar tegelijk bleef mijn conditie zeer matig en ik begreep er niets van. Sommige avonden zat ik volkomen lamgeslagen in de stoel, te moe om ook maar wat te doen. Op mijn werk was ik snel van slag, ongewoon gespannen voor gewone dingen, autorijden durfde ik steeds vaker niet meer. Soms had ik zomaar knikkende knieën, vrij beangstigend. Ik sleepte me van vakantie naar vakantie, zonder enige verlichting.
Midden 2005 liet ik opnieuw bloedprikken en toen bleek ik weer flinke bloedarmoede te hebben. Dat zou van de zware menstruatie kunnen komen, dus liet ik op advies van de huisarts een hormoonspiraaltje plaatsen waardoor het maandelijks bloedverlies vrijwel nihil zou worden.
Na de zomervakantie (2005) bleef ik echter moe. Ik had bijna een tweede jaar ouderschapsverlof achter de rug en het idee weer 4 dagen te moeten gaan werken stemde me somber: dat zou ik nooit redden zoals mijn conditie nu was. Ik vond dat allemaal toch wat moeilijk te verklaren, en omdat ik sterk het gevoel had dat er een medische oorzaak aan mijn klachten ten grondslag lag (alsof ik een stofje miste in mijn stofwisseling) wilde ik een second opinion, ditmaal bij een academisch ziekenhuis. De huisarts was daar direct voor in, hij vond mijn klachten ook te lang duren.
Mijn eerste consult was eind januari
2006, de internist begon gewoon bij het begin en maakte een zeer uitgebreide anamnese. Intussen voelde ik me steeds slechter worden en nam een lange time out. Ik bleek weer bloedarmoede te hebben, ditmaal was menstruatie in elk geval niet meer de oorzaak. Gelukkig kwam snel de voorlopige diagnose: B12 deficiëntie, de internist was hierop gespitst omdat ik had verteld dat mijn vader B12 injecties spoot. Al vond hij mijn waarden niet overtuigend
(laag-normaal, 180). Toen eenmaal het woord Pernicieuze Anemie was gevallen ging bij mij een lichtje branden: daar had mijn vader het ook wel eens over gehad. Toen ik daarop googlede kwam ik vrij snel op de site van Henk. Daarmee kreeg ik zoveel informatie dat ik een eigen beeld kon gaan vormen en de puzzelstukjes op hun plaats leken te vallen:die knikkende knieën, de terugkerende bloedarmoede, het idee steeds slechter te kunnen concentreren en de extreme moeheid die me steeds vaker overviel: het paste gewoon bij het beeld van een B12 deficiëntie. Vervelend feit was dat ik me met de dag slechter voelde, terwijl het onderzoek nog niet definitief afgerond was.
Dan denk je dat je er bent: een serie injecties en je bent zo weer de oude.
Maar mijn oorspronkelijke opluchting dat ik nu waarschijnlijk wist waar die moeheid vandaan kwam maakte plaats voor onzekerheid waar dit zou eindigen. Behandeling liet nog op zich wachten en mijn conditie verslechterde. De site van Henk en persoonlijk advies van hem n.a.v .van al mijn vragen (grote dank!) gaven mij de kracht om druk uit te oefenen op de internist dat ik behandeling wilde beginnen, ook al was het onderzoek nog niet afgerond. Hij was nog niet geheel overtuigd
omdat mijn waarden binnen de norm vielen en omdat er nog andere zaken meespeelden als te lage leucocyten en trombocyten, beide ver beneden de referentiewaarden.
Na overleg met de huisarts en toestemming van de internist kon ik begin juni
2006 eindelijk beginnen met de injecties, al had de internist liever nog even gewacht tot het hele medisch onderzoek afgerond was. Voor mij betekende het echter eindelijk een einde aan de slopende onzekerheid, of mijn klachten verder zouden verergeren met mogelijk een blijvende reactie tot gevolg. Na de eerste injectie voelde ik me hyper, alleen het idee al dat er eindelijk (na 6 maanden!) wat gebeurde aan mijn klachten. Maar verder voelde ik me vooral erg beroerd, erger dan ooit. De site geeft wel aan dat verergering in het begin normaal is, maar ik was onzeker hoelang dit allemaal zou kunnen duren. Na 7 wekelijkse injecties had ik eindelijk het gevoel dat er iets begon te veranderen. Daarna is het nog een paar keer op en neer gegaan: 2 weken goed, 1 week slecht, 3 weken redelijk, 3 weken slecht, 3 weken goed, paar dagen matig…. Erg verwarrend. Hoewel het algemene gevoel wel is dat er nu structurele verbetering is.
Ik zit nu nog steeds in de herstelfase en hoop dat goed uit te komen, de tijd zal het leren!
Mansie
|
|