26-01-2005

Het verhaal van Hans

terug

Ik ging door een psychische hel...
-een over het hoofd gezien B12-tekort-

Om te beginnen wil ik jullie complimenteren met deze geweldige site. Ik ben een man van 49 jaar en heb al mijn levenlang last van allerlei lichamelijke kwalen. Vanaf mijn jeugd hoort daar ook al bij depressiviteit. Heel veel van deze klachten komen overeen met de klachten die je op deze site leest. In al die jaren zijn de klachten stukje bij beetje steeds erger geworden. Als een sluipmoordenaar putte het mijn lichaam en geest uit. De belangrijkste klachten zijn: chronische vermoeidheid, hart- en vaatproblemen (spataderen reeds op 18 jarige leeftijd, hetgeen zeer bijzonder is voor een man/hoge bloeddruk/hyperventilatie), depressiviteit/somber zijn, spierzwakte/slap bindweefsel, diverse chronische infecties w.o. ziekte van Pfeiffer, allergiën, maag- en darmklachten, benauwdheid (bronchitus, 2x longontstekening, gebruik van Ventolin), problemen met plassen, slaapstoornissen en tintelingen in handen en voeten. Daarbij heb ik een zeer intensieve en stressvolle baan. Eind 2000 voor de eerste maal enkele maanden thuis geweest vanwege “oververmoeidheid” zoals de artsen dat bestempelden. Toen het weer wat beter ging ben ik weer aan het werk gegaan. De psychische problemen zaten “tussen de oren” volgens de artsen en al die jaren was er nooit een oorzaak gevonden voor mijn lichamelijke klachten. Zelf dacht ik steeds maar: waarom heb ik nu mijn levenlang al last van zoveel klachten die ook steeds erger worden; dat kan toch geen toeval zijn; daar moet toch ook een lichamelijke oorzaak aan ten grondslag liggen. Medio 2003 kwam letterlijk de man met de hamer. Ik stortte volledig in en er werd een zware burnout vastgesteld. Blijft u voorlopig maar thuis meneer dan kijken we na een paar maanden wel verder werd er gezegd. Na een paar maanden (met tussendoor al een paar spoedopnames in het ziekenhuis vanwege hartklachten) was het in 2004 definitief met mij gedaan. Ik was zo depressief dat besloten werd mij op te nemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik ben letterlijk en figuurlijk door een hel gegaan. Uiteraard weer andere medicijnen en ik gebruikte er al zoveel. Al die tijd is nooit echt gezocht naar een lichamelijke oorzaak voor mijn problemen. Niet anders dan regulier bloedonderzoek waar nooit wat uitkwam. Alles was altijd goed, maar ik voelde me nooit goed. Ook werd nooit geluisterd naar mijn familiegeschiedenis. Mijn moeder was reeds op jonge leeftijd overleden aan trombose en was ook zeer depressief. Verder komen in de familie ook andere problemen voor met hart- en bloedvaten. Overigens is mijn ervaring in z’n algemeenheid dat bij psychische klachten weinig naar de lichamelijke oorzaak wordt gekeken. Ik heb in mijn leven al heel wat psychologen gezien en niet een is er ooit op het idee gekomen om een lichamelijke oorzaak te zoeken. Schande eigenlijk.

De tijd in het psychiatrisch ziekenhuis was vooral bedoeld voor de rust. Geholpen werd je er niet, alleen op tijd je medicijnen nemen. Toen ik werd ontslagen was ik wel opgeknapt maar de lichamelijke en geestelijke klachten bleven bestaan. Na bijna een jaar thuis te zijn geweest was ik nog steeds moe, als er een virusje ronddwaalde had ik het te pakken en werd ik ziek en ga zo maar door. Ik besloot weer verder te zoeken. Ik kwam terecht bij een arts met een eigen praktijk in Haarlem. Hij kwam tot de conclusie dat er een bloedonderzoek gedaan moest worden. Met name moest gekeken worden naar mijn homocysteïne niveau, B12, B6 en foliumzuur. Wat de arts vermoedde kwam uit. Mijn homocysteïne niveau was veel te hoog en mijn B12 te laag (120). Vanaf oktober 2004 krijg ik vitamine B12 injecties. De eerste 2 maanden 2 per week, daarna 1 per week en nu 1 per 2 weken. Wat er sinds oktober met mij is gebeurd, is ongelooflijk. Ik heb mijzelf mijn hele leven nog niet zo goed gevoeld. De chronische vermoeidheid is enorm verbeterd; mijn bloeddruk is weer normaal; geen last meer van kortademigheid; niet meer transpireren; geen problemen meer met plassen en bovenal GEEN LAST MEER VAN DEPRESSIVITEIT. Op dit moment gebruik ik ook geen medicijnen meer en dus ook geen anti-depressiva. Mijn algehele conditie en mijn kijk op het leven is enorm veranderd in positieve zin. Nog steeds ben ik wel argwanend of alles wel zo blijft. Maar ik verwacht na drie goede maanden wel een blijvend effect. Ga binnenkort zelfs weer voorzichtig aan het werk voor een paar dagdelen.

Ik besef dat ik veel geluk heb gehad dat ik een arts heb getroffen die het B12 tekort heeft ontdekt. Hij doet ook niet moeilijk met B12 injecties. Mijn te hoge homocysteïne niveau is veroorzaakt door een B12-tekort. Waar het B12-tekort door wordt veroorzaakt is niet bekend. Wel speelt de erfelijke factor een grote rol en zal ik mijn verdere leven vermoedelijk wel B12-injecties moeten blijven gebruiken. Ook mijn kinderen worden binnenkort nader onderzocht. Beiden hebben nu al een aantal ondefiniërbare klachten. Ook worden mijn bloedwaarden binnenkort weer gemeten. Als het goed is moet dan ook het homocysteïne niveau een normale waarde hebben. Dat dit probleem door de reguliere geneeskunde nog zo wordt ontkend is een schande.  Hans
Antwoord: Jouw verhaal is duidelijk, de diagnose is lange tijd gemist. Weer wordt het bewijs geleverd dat je best problemen door een B12-tekort kunt hebben met een normaal bloedbeeld, dus geen bloedarmoede e.d..
Ook blijkt dat er flinke klachten kunnen zijn bij een B12-waarde in het bloed die niet extreem laag is. De waarde moet beschouwd worden als een indicatie van de hoeveelheid B12 die zich in de cellen/weefsels bevindt en zeker ook van die in de hersenen. De psychische klachten kwamen doordat er in de hersenen te weinig B12 beschikbaar was.

terug