|
De
dokter denkt dat de B12-spuit als placebo werkt...
-medische onkunde ten
top-
27-01-2003.
Allereerst wil ik graag kwijt dat het me ontzettend goed heeft gedaan om
de reacties van anderen op deze site te lezen; natuurlijk is het treurig
dat zoveel (ook jonge) mensen met dezelfde klachten zitten, anderzijds
is het prettig om te merken dat ik niet de enige ben.
Ruim twee jaar geleden werd ik opeens heel, heel erg moe. Soms bij
vlagen, soms dagen of weken achter elkaar. Toegegeven, ik had op dat
moment een drukke baan met onregelmatige werktijden, dus daar weet ik
het zelf in eerste instantie allemaal aan. Bovendien was het winter en
dan heeft iedereen wel eens minder energie, toch? Een bezoekje aan de
huisarts leverde niets op. Ze antwoordde dat ze zovéél jonge mensen in
haar praktijk kreeg met vermoeidheidsklachten en deed het af als het
gevolg van de 'druk druk druk'-mentaliteit van nu. Ik twijfelde aan mijn
eigen klachten en probeerde het maar uit mijn hoofd te zetten.
De klachten hielden echter aan. Ik bleef moe, was vaak onverwachts niet
te genieten voor mensen in mijn omgeving en sliep, als het even kon,
moeiteloos de klok rond. Anderhalf jaar geleden heb ik de huisarts
gevraagd om bloed te laten prikken op B12. Mijn moeder kampt ook al
sinds jonge leeftijd met een B12-tekort en gelukkig zag ook de huisarts
in dat dat aanleiding gaf om hierop te laten prikken. De test liet
direct een tekort zien: het B12-peil was 64. Daarop volgde de
Schilling-test, een urinetest om de oorzaak van het tekort te
achterhalen. Die test liet echter niks afwijkends zien (overigens was
het bij mijn moeder destijds niet anders; ook bij haar werd geen oorzaak
gevonden). Bovendien bleek uit een nieuwe bloedtest dat mijn B12-peil
weer was gestegen. Nogal logisch, vond ik zelf, want voor de genoemde
Schilling-test had ik immers een B12-injectie gekregen. Maar de huisarts
en internist wezen me richting de deur; ik moest over een jaartje nog
maar eens bloed laten prikken.
We zijn nu in januari 2003 en anderhalve week terug, na een week
thuiszitten en wederom veel slapen, heb ik opnieuw bloed laten prikken.
Met hetzelfde resultaat als anderhalf jaar geleden: een veel te laag
B12-gehalte. De huisarts heeft daarop overlegd met de internist en
geconcludeerd dat het lage B12-peil in mijn bloed wel degelijk om actie
vraagt, ook al liet de Schilling-test eerder niks verkeerds zien. De
voorlopige planning is dat ik elke twee maanden een B12-injectie krijg
en over een poosje weer eens bloed moet laten prikken om te zien of de
injecties effect hebben. Het is allerminst leuk om te horen dat er iets
mis is in mijn lichaam waarmee ik waarschijnlijk de rest van mijn leven
'zoet ben'. Maar verder ben ik vooral erg opgelucht om bevestigd te zien
dat mijn vermoeidheid ergens vandáán komt en dat ik niet, zoals
anderen het nog wel eens lijken te zien, zomaar wat zit te zeuren. Mijn
moeder zegt het altijd direct goed te voelen als ze weer een
B12-injectie heeft gehad, dus ik ben hoopvol gestemd. Vergeleken met
veel ergere ziekten en afwijkingen waarover je vaak hoort,
stelt vermoeidheid eigenlijk niet zo veel voor. Maar toch... Ik ben erg
blij met de B12-ampulletjes die nu voor me liggen; want moe-zijn wordt
op den duur zó vermoeiend...
Ik wens iedereen veel energie toe! Monique, 26 jaar
Antwoord:
Wat een "geluk" dat je moeder hetzelfde probleem had. Daardoor
ben jij op het idee van een B12-tekort gekomen en niet de dokter...
25-01-2005: Eind januari 2003 heb ik u voor het eerst gemaild (die reactie staat ook op deze site) en ik dacht: laat ik ook maar weer eens iets van me horen. Inmiddels zijn twee jaar verstreken en heb ik weer het nodige meegemaakt.
Laat ik beginnen met te vertellen dat ik nog altijd netjes mijn B12-injecties krijg. Die bevallen me goed, ik voel me veel minder vermoeid dan voorheen en over het algemeen doen de doktoren er ook niet al te moeilijk over. Toch werd ik onlangs weer eens stevig teleurgesteld. Vorig jaar ben ik -na een verhuizing- bij een nieuwe huisarts terechtgekomen. In mijn eerste gesprek met haar heb ik mijn B12-historie toegelicht en reageerde ze uiterst begripvol. Ze gaf zelfs aan bovenal op mijn gevoel en lichaam te willen vertrouwen en niet al te strikt met de theorie te willen omgaan. 'Ik ben hier niet zo in thuis, en jij voelt het beste wat goed voor je is', zo zei ze. Dat gaf me een goed gevoel, het gevoel ook dat ik begrepen en serieus genomen werd.
Des te groter was dan ook de teleurstelling toen ik haar een paar maanden geleden benaderde om te praten over de frequentie van de injecties. Eerder haalde ik ze ongeveer om de acht weken en voor mijn gevoel kwam ik daarmee, simpel gezegd, steeds net een beetje tekort. Ik heb daarom voorgesteld om de frequentie (in eerste instantie tijdelijk) op te schroeven naar eens per zes, zeven weken. Er is bloedgeprikt en toen ik belde voor de uitslag, kreeg ik alleen maar te horen dat het B12-peil in orde was. Toen ik erop doorvroeg, bleek dat het
B12-gehalte op 154 lag. En dat was
prima, zo concludeerde de huisarts, want die waarde moet tussen de 150 en 750
liggen. Oké, niet royaal hoog misschien, maar goed is goed; daar kwam het op neer (blijkbaar was de theorie dus toch iets belangrijker dan ze eerder beweerd had). Toen ik protesteerde, werd de zaak kort samengevat afgedaan als een kwestie van 'tussen de oren'. De huisarts stelde zelfs voor om mij een keer,
zonder dat ik het zou weten, een placebo te
geven: oftewel een injectie die eruit ziet als alle andere B12-injecties, maar zonder een daadwerkelijk werkende stof erin. Want, zo zei ze ook nog, bij de internist was eerder niet duidelijk geworden wat nu eigenlijk de oorzaak van het B12-tekort was. Waarop ik dacht: 'oke, maar dat tekort is er hoe dan ook, zo is steeds gebleken'.
Pas na het telefoontje drong het goed tot me door wat ze eigenlijk had gezegd, en besefte ik pas hoe boos ik er eigenlijk over was. Ik heb haar daarom een brief geschreven, om nog eens uit te leggen dat ik een redelijk nuchter en weldenkend mens ben bij wie dit niet zomaar 'tussen de oren' zit. En waarin ik ook heb gezegd dat ik grote moeite had met de voorgestelde placebo, waardoor mij op dat moment datgene waaraan ik behoefte heb, onthouden wordt. Ik heb haar ook verwezen naar deze website en de brief aan artsen op deze site voor haar uitgeprint en meegestuurd.
En toen... hoorde ik weken niks. Dat vond ik om te beginnen al bijzonder teleurstellend, dat een huisarts niet reageert op een serieuze brief van een teleurgestelde
patiënt, maar goed. Toen ik haar hier later mee confronteerde, gaf ze toe dat haar woordkeuze ('tussen de oren') misschien niet zo handig was geweest en dat dat misschien harder was overgekomen dan bedoeld. Van haar eerdere opstelling dat ze vooral op mijn gevoel wilde vertrouwen, waaraan ik haar herinnerde, kon ze zich niet zoveel herinneren. Ook van deze site leek ze niet erg onder de indruk. Eigenlijk reageerde ze een beetje
geďrriteerd en ontwijkend op alles wat ik haar vroeg en zei. Wel stemde ze er uiteindelijk mee in om de frequentie van de B12-injecties op te voeren, maar voor mijn gevoel deed ze dat vooral om van mijn 'gezeur' af te zijn en niet zozeer om me echt te helpen.
De stand van zaken nu is dat ik mijn B12-injecties om de zes weken haal, en dat ik even wil aankijken hoe dat bevalt. Maar goed, ik heb dus wel weer gemerkt hoe huisartsen met dit probleem omgaan, of liever gezegd: hoe ze het uit de weg gaan. Het is gewoon erg vervelend om hier tegenaan te moeten blijven boksen, ook weer bij een andere huisarts, en om te moeten strijden voor begrip, zogezegd. Alle herkenbare verhalen op deze site doen me dan ook nog steeds erg goed, hoewel ik alles wat door iedereen beschreven wordt, natuurlijk niemand gun.
Monique (inmiddels 28 jaar)
Antwoord:
Toont weer eens de onkunde op dit gebied. Er totaal geen verstand van
maar wel de arrogantie!
|
|