| Reacties B12-tekort 2004 |
|
28-06-2004 |
Het verhaal van Piet |
|
|
Al die jaren werd er nooit aan B12 gedacht! Ik
ben nu een man van 56 jaar en heb ik een lichte vorm van bronchitis en
tot voor kort veel last gehad van tabaksrook in mijn werkomgeving. Sinds
1992, 44 jaar oud, had ik regelmatig klachten van vermoeidheid.
Maar in 1992 alsnog begonnen met sportduiken. Tot de zomer van 1996
regelmatig gedoken in binnen- en buitenland. Wel was de wekelijkse
conditietraining zwaar. In 1997 liep ik na veel training de
4 daagse van Nijmegen nog uit. Zonder blaren, maar met veel pijn in de
voeten door oedeem. Dat gaf bij het wandelen een gevoel van het prikken
met naalden in de voetzolen. Ook gauw last van opgezette handen tijdens
het wandelen. De huisarts ontraadde mij om nog aan een vierdaagse
deel te nemen. Met golfbewegingen werden de klachten langzaam
erger. Vermoeidheid, kortademigheid, lichte vorm van hoofdpijn,
concentratiestoornissen en irritaties van de bijholten. Allemaal terug
te brengen op de ventilatie of luchtwegenproblemen. Nachtdiensten werden
een kwelling. Na twee of drie nachtdiensten aaneen liep ik als beschonken door
het huis, terwijl ik in die tijd geheelonthouder was. Meer dan een week
nodig om mijn dagritme te vinden. In 2002 namen de klachten
met golfbewegingen in hevigheid toe. Drie weken werken en een week
ziek. Daarbij kwamen lichte duizelingen na knielend werk, oorsuizingen,
hartkloppingen, nachtzweten en hevige kuitkramp bij. Meer last
van buitentemperaturen bij warmte en koude. En zo eens in de maand een hevige
neusbloeding. Het zal zeker wel stress zijn volgens de chef. Vele
klachten zitten tussen de oren. Richting Bedrijfsmaatschappelijk werk.
Stresscursus gedaan. Stress bleek niet de oorzaak te zijn. Einde
sessie. In 2003 werd het werk ook minder. Een week werken,
drie weken ziek. Februari 2003 ging het mis. Hevige benauwdheid en
de luchtwegen niet vrij kunnen hoesten. Onmogelijk te gaan liggen van
benauwdheid en in de nacht naar de huisartsenpost. Röntgen, zuurstof en
luisteren en weer naar huis met een 10 dagen kuur Prednison. En dan
gaat het snel bergafwaarts. Darmklachten, diaree met sporen van bloed
en gewichtsverlies van een kilo per week. En te suf om over ziek
zijn te denken. Gewoon bronchitis. Geelkleuring van het oogwit en
de huid. En na drie maanden 16 kilo kwijt. De huisarts schrok hevig
en deed direct een bloedonderzoek. Binnen een dag moest ik de uitslag
persoonlijk vernemen. Onder andere een Hb waarde op 5 en LDH (Lactaat
Dehydrogenase) waarde boven de 1600. Kortom een zeer afwijkend
bloedbeeld en tekort aan B12. IJzergehalte en Foliumzuur
waren uitstekend. Dus ik had niet alleen een probleem met de ventilatie, maar
ook met de circulatie. Ik was te suf om de ernst van mijn ziekte in te
zien. Met een ruime week een groot onderzoek in het ziekenhuis. Twee
specialisten. Röntgen-, maag-, darm en beenmergonderzoek. Men
wilde Leukemie uitsluiten. Een afspraak voor de scan was gemaakt, maar
een scan bleek later niet nodig te zijn. Inmiddels was ik verder
verzwakt en lag meer dan 15 uur per dag op bed. Ik kon soms niet meer
lopen van duizeligheid. Zware concentratieproblemen. Langer dan 5
minuten lezen was niet meer mogelijk. Gelukkig 14 dagen later de
eerste sessie van vijf B12 injecties en binnen een maand kwam het
gevoel weer wat terug. De eerste tien prikken voelde ik niet.
Diagnose: Chronische ontsteking van het maagslijmvlies en
geen
Intrinsieke Factor. Na zes weken volle rust weer gedeeltelijk aan het
werk gegaan en na drie maanden weer vol. Dit lukt tot op heden met
grote moeite. Nog steeds last van concentratiestoornissen en een lichte
vorm van hoofdpijn. Rillerig bij koude en gauw en veel zweten bij
warmte. De krampen in de beide voeten en kuiten blijven, maar zijn
minder heftig. Soms moet ik er twee keer per nacht voor kuitkramp uit.
Het gaat langzaam wat beter. Aan het einde van een werkdag lig ik
er uitgeblust bij en de eerste vrije dag aan het einde van de
werkweek is een rustdag met veel slapen. Ik heb nog weinig tijd voor
hobby's. De specialist heeft gezegd dat volledig herstel van de
zenuwbanen niet te verwachten is. Het is nu een jaar verder en ik
hoop dat die lichte hoofdpijn wat meer zal verdwijnen en het concentratievermogen
wat toeneemt. Bij vermoeidheid raak ik snel geïrriteerd. Verder kan ik
gelukkig met mate bijna alles weer doen. Span ik mij te lang in, dan
voel ik dat pas als ik gestopt ben. Na afloop treedt snel
spierstijfheid op. Zes weken geleden, vlak voor mijn tweemaandelijkse
injectie B12, een uitgebreid bloedonderzoek gedaan. Alle waarden van het
bloed waren goed. Piet |