|
Ik
had veel eerder naar mijn huisarts moeten stappen...
wel de
klachten maar niet naar de dokter gaan
Ik ben een vrouw van 29 jaar en sinds afgelopen
vrijdag weet ik dat ik een vrij groot tekort aan vitamine B12 heb, een waarde van 70. De reden dat ik
naar mijn huisarts ben gegaan en gevraagd heb om een bloedonderzoek is omdat ik al twee jaar zo'n beetje om
de maand ziek thuis zit met griep of bijholteontsteking. Ook ben ik al ruim 2 jaar doodmoe.
November 2002 was een breekpunt voor mij. Vanwege persoonlijke problemen ben ik ingestort, ik was op,
doodmoe maar kon toch slecht slapen. Mijn huisarts heeft me toen een middel voorgeschreven waardoor ik
kon ontspannen. Ik heb 3,5 maand niet kunnen werken en heb zelfs
psychologische hulp gekregen om er
weer bovenop te komen. Maar er echt bovenop komen is me feitelijk nooit gelukt.
Psychisch wel maar
lichamelijk niet. Ik heb mijn huisarts daar verder niet over ingelicht omdat ik zelf de diagnose had
gesteld: ik was 18 kilo aangekomen vanwege het thuiszitten en natuurlijk wordt je daar lichamelijk en
ook psychisch minder van. Echter ruim twee jaar later heb ik met moeite 10 kilo eraf gekregen (afvallen ging
me vroeger veel beter af, ik leek nu geen doorzettingsvermogen meer te hebben), toch voelde ik me
niet beter. Ik ben bewuster gaan eten, veel vers fruit en verse groente en vezelrijk voedsel, magere yoghurt
en ben ook weer melk gaan drinken. Ben extra
vitaminepreparaten gaan slikken en veel water gaan drinken. Ook heb ik suiker zoveel mogelijk afgezworen
omdat ik had gelezen dat suiker een mens erg moe kan maken en voor ontstekingen in je lichaam kan zorgen.
Ik ben zelfs meer gaan bewegen, alleen koste me dat
ontzettend veel moeite omdat ik totaal geen conditie leek te hebben en toen heb ik dat weer opgegeven.
Ik heb zoveel veranderd aan mijn manier van leven en
toch heeft het me niks opgeleverd, ik blijf doodmoe en zit ook nu weer met griep thuis. Twee weken geleden
voelde ik dat ik psychisch gezien weer tegen een
breekpunt aan zat. En mijn eigen diagnose was dit keer dat ik nog te veel overgewicht
had en ik teveel stress
had op mijn werk wat ik niet van me af kon zetten als ik thuis was. De afgelopen maanden heb ik als een
hysterisch persoon lopen gillen en schreeuwen tegen mijn vriend zonder ook maar te weten wat de aanleiding
daarvan was. Ik herken mezelf niet meer. Normaal ben
ik de laatste die gaat schreeuwen en gillen om haar
gelijk te halen. Ik heb dat soort gedrag altijd gezien
als een teken van onmacht en dat past niet bij mij.
Mijn moeder was degene die altijd heeft gezegd dat de
extreme moeheid van mij niet normaal is en ik
misschien bloedarmoede had of ME maar ik weigerde te
luisteren, wist zeker dat het aan mijn overgewicht lag
en aan mijn eigen gebrek aan discipline en vermogen om psychisch sterker te worden. Ik moest dingen beter van
me af kunnen zetten.
Omdat ik niet langer kon doorgaan zoals het nu gaat ben ik toch maar naar
m'n huisarts
gegaan en heb haar gezegd dat ik er klaar mee ben om zo vaak ziek te zijn en moe te blijven. Ik heb verteld
wat ik allemaal aan mijn levenspatroon heb veranderd. Ze kon niet anders concluderen dan dat ik alles doe
wat goed is om weerstand op te bouwen, misschien dat
wat meer bewegen geen kwaad kon. Daar heeft ze gelijk
in want bewegen doe ik niet heel veel nadat ik thuis van m'n werk ben, ben ik simpelweg te moe. Mijn
huisarts dacht ook dat het te wijten was aan het feit
dat ik te altijd te hoge eisen stel aan mezelf tot ik
vertelde dat ik al ruim 20 jaar geen vlees eet (ook
geen vis, kip of schaaldieren) en mijn moeder erop wees
dat ik misschien ijzertekort heb. Toen trok ze gelijk
een formulier uit de kast om me te laten onderzoeken op ijzer- en vitamine B12-tekort. Gezien de verhalen
die ik op uw site heb gelezen een uitstekende reactie
van mijn huisarts en ik ben dankbaar dat ze gelijk
dacht aan vitamine B12-tekort. Voor mij is dit een
totaal nieuw iets, nooit aan gedacht dat deze vitamine
zo ontzettend belangrijk is voor het functioneren van
een lichaam.
Nu ben ik twee weken verder, weet ik mijn B12-waarde
(70) en mijn huisarts heeft in overleg met een
internist besloten dat ik de komende 3 weken, 3 keer
per week een injectie van 1000 microgram vitamine B12
krijg. Daarna om de maand een injectie. Ook slik ik hierbij iedere dag een ijzertablet ondanks dat ik geen
ijzertekort bleek te hebben. Ik heb nu twee injecties
gehad en ga ervan uit dat ik levenslang injecties ga
krijgen. Daar heeft mijn huisarts het wel over gehad.
Sinds gisteravond ben ik op internet op zoek gegaan
naar wat vitamine B12-tekort eigenlijk allemaal
inhoudt en toen ik op uw site terrecht kwam voelde ik
me opeens zo opgelucht en verdrietig tegelijk. Nu
blijkt dat ik zo ontzettend veel symptomen heb die ik
niet als serieus heb genomen omdat mijn werk daar niet
onder leed en ik dacht dat alles kwam omdat ik zo moe
was. Zo heb ik al jaren last van extreme moeheid,
loodzware benen, pijn in mijn voeten,
concentratieproblemen, misselijkheid, duizeligheid en diarree. De afgelopen maanden heb ik steeds vaker last
van rare pijnen in mijn knieen (het lijkt of mijn
benen gewoon niet meer willen wat ik wil) en sinds
enkele weken voel ik ook steeds vaker pijn in mijn
heupen (ik word ook een dagje ouder en dan krijg je
dat, dacht ik), heb last van een pijnlijke tong (iets verkeerts gegeten was mijn conclusie), kon mijn
plas
niet meer goed ophouden (heel vreemd daar ben ik
altijd extreem goed in geweest) en heb inderdaad ook
veel moeite met spreken (ik gebruik de verkeerde
woorden terwijl ik iets heel anders bedoel). Ik heb
tot gisteravond echter nooit de link gelegd dat dit
alles in verband staat met elkaar en dat dit alles te
herleiden is naar een tekort aan vitamine B12. Ik ben
van de zomer zelfs naar verschillende opticiens
geweest omdat ik wazig bleef zien en dat moest liggen
aan mijn lenzen maar er was er geen eentje die tot
diezelfde conclusie als ik kwam en toen heb ik ook dat
geschreven onder de noemer van mijn moe zijn. Uw site
is voor mij zo'n openbaring. Ik herken nu zoveel
terwijl ik al die vage pijntjes en klachten elke keer
maar heb weggeschoven. Hoe stom van mij. Ik had veel
eerder naar mijn huisarts moeten stappen en niet zo
koppig moeten zijn en het allemaal zelf wel op kunnen
lossen. Ik moet mijn huisarts overigens nog inlichten
over deze openbaring. Omdat ik die link niet zag en nu
wel vind ik het toch van belang dat ik mijn huisarts
van al mijn symptomen inlicht (ik heb alleen verteld
dat ik veel ziek ben en vaak moe). Ook wil ik laten
onderzoeken of mijn maagslijmvlies de intrinsic factor
nog aanmaakt, zeker gezien het feit ik al zo lang geen dierproducten heb gegeten en mijn B12 waarde maar 70
was.
Mijn gevoel zegt me dat ik er nog op tijd bij ben en
er niets aan over ga houden. Toch denk ik dat ik al
veel te lang heel ver heen ben en vraag me af hoeveel
schade er al is aangericht in mijn lichaam. Feitelijk
ben ik al vanaf mijn pubertijd erg moe. Na school ging ik altijd eerst even slapen om bij te tanken, soms was
dat een kwartiertje andere keren een paar uur en dat
heb ik gehouden. Nu lig ik rond half negen of eerder
al op bed om de volgende dag, mijn werkdag uit te
kunnen zitten. Dat is niet normaal, dat wist ik en
toch niet naar de huisarts gaan. Ook denk ik nu dat
mijn burn-out van 2 jaar terug ook grotendeels te
wijten was aan een vitamine b12-tekort. Ik hoop dat u mijn verhaal kunt plaatsen zodat andere
koppige mensen die het zelf wel beter denken te weten
eerder die stap nemen om hun bloed te laten
controleren op B12. Christel
Antwoord: Je klachten zijn duidelijk door het B12-tekort. En ik denk toch
ook dat je de ziekte van deze site hebt. Het meer
eten van melkproducten en het slikken veel extra vitamines hielp niet,
daarom denk ik dat.
|
|