Het B12-verhaal van Lucia

18-09-2004

Het verhaal van Lucia

5 jaar lang een B12-probleem, de dokters deden niets

Ik was net op uw site en alles is zo herkenbaar.
Ik ben 37 jaar en sinds 1998 tob ik al met een B12-tekort. In december '98 ben ik bevallen van een dochter en tijdens die zwangerschap kwamen ze er achter dat mijn B12 gehalte erg laag was, dus adviseerde mijn verloskundige me om wat beter op mijn voeding te letten. In 2000 beviel ik van mijn 2e kind en ook in die zwangerschap was ik heel moe en had ik continu een laag ijzergehalte en moest ik staalpillen slikken.

Sinds de bevalling werd ik erg moe, depressief en alles wat er bij komt. Uiteindelijk liep het uit op een opname in een Psychiatisch Centrum in 2003. In februari van dit jaar werd ik weer opgenomen, want ik voelde me zo moe en neerslachtig en ik begreep niet waar het vandaan kwam. In het Psychiatrisch Centrum is het een gewoonte om je bloed te laten nakijken op drugs etc, dus vroeg ik aan de arts om mijn B12 gehalte even te laten nakijken. Toen kwam de uitslag..mijn B12-waarde was 60. Ik kreeg meteen een B12-injectiekuur, eerst 2 elke week en dat 4 weken lang en nu 1 keer per maand.
Sinds 1997 ben ik onder behandeling bij het GGZ, vanwege een PostTraumatische Stress Stoornis, dus ik kreeg medicatie voorgeschreven tot ik zwanger raakte de 1e keer. Van half '98 tot en met juni 2000 heb ik niets geslikt, maar na de geboorte van mijn jongste dochter speelde de vermoeidheid weer op en ik werd weer neerslachtig en begon weer met antidepressiva en slaapmiddelen. Die slik ik nu dus 4 jaar. In februari jl werd dus een B12-tekort vastgesteld en mijn B12-waarde was toen 60. Na een bezoek op uw site werd me veel duidelijk.

Zelfs met de maandelijkse injectie voel ik me heel moe, heb ik pijn in mijn gewrichten en als ik onder de douche vandaan kom, dan zijn mijn benen donkerblauw en ik heb het vaak heel koud. Het lijkt net of mijn bloed niet goed doorstroomt. Mijn tong voelt alsof ik hem heb verbrand aan iets heets en ik kan niet normaal lopen. Mijn benen voelen zwaar en het is net of mijn voeten steeds slapen. Het lijkt net of ik stijf onder de medicatie zit, terwijl ik nu voor mijn doen echt heel weinig slik. Ik gebruik nu 2 Seroquels (paniekdempers) en 1 Zoloft (antidepressivum) op een dag.

Nu had ik u al eerder al eens gemaild en u adviseerde me om naar een internist te gaan, maar mijn huisartsen (ik heb er 2) zeggen dat dit niet nodig is en dat de internist hier niets aan kan doen dan wat zij doen en dat is maandelijks een B12-prik toedienen. Met andere woorden: ik krijg gewoon geen verwijzing voor een internist.

Soms heb ik het idee of ik gek word. Ik ben moe al vanaf dat ik wakker word, doe alles op de automatische piloot en heb heel vaak pijntjes die ik niet kan verklaren, zoals buikpijn waarvan de huisarts zegt dat ik een spastische darm heb. Ik ben 37, hoor op de top van mijn leven te zitten en ik kom gewoon niet vooruit. We wonen 3-hoog, dus 6 trappen op en af elke dag, maar er zijn vaak dagen dat ik het niet op kan brengen om uit huis te gaan vanwege dat ik zo moe ben dat ik gewoon de trappen niet op kan klimmen. Maar als ik dat tegen mijn huisarts zeg, dan word er gezegd dat ik het rustiger aan moet doen en dat dit logisch is als je 2 kleine kinderen hebt die je moet verzorgen. Wel hebben ze een algemeen bloedonderzoek laten doen zo'n maand of 2 geleden, een dag na mijn injectie en toen zag alles er goed uit. Stel ik me nu aan? Zit het meeste echt tussen mijn oren?

Nu heb ik gisteren weer mijn prik gehaald,maar het lijkt wel of ze niet meer werken. Na 2 weken ben ik gewoon toe aan de volgende, zo moe ben ik. Ik word hier zo moedeloos van.. Is er een oplossing en hoe krijg ik het voor elkaar dat ik goed word nagekeken? Lucia

Antwoord: Om maar met je laatste vragen te beginnen: Het meeste zit bij jou echt niet tussen de oren en je stelt je zeker niet aan. Die klachten zijn er echt.
Door een B12-tekort kun je ook ernstige psychische klachten krijgen en die kreeg je ook tijdens de zwangerschap toen de B12 daardoor zakte. Jij hebt duidelijk de klachten door een te lang te lage B12. Dus al de dokters en medici die wisten van je B12-tekort in 1998 zijn er schuldig aan dat jij je nu zo voelt. Waarschijnlijk had je al ver voor je zwangerschappen een B12-opnamestoornis. Tijdens de zwangerschap heb je meer B12 nodig en dan steekt dit dus de kop op. Het is een medische misser van de eerste orde dat de dokters die van je B12-tekort wisten, hier vijf jaar lang dit hebben gelaten voor wat het was. En het advies van de verloskundige...
Deze dokters voelen er natuurlijk niets voor dat een internist hoort wat zij misdaan hebben. Het is echt een misdaad zoals zij jou (niet) behandeld hebben. Ze zijn nu mogelijk bang voor reputatieverlies.
Het wordt tijd dat deze dokters de verhalen op mijn site eens gaan lezen. Dan begrijpen ze misschien eens wat ze teweeg hebben gebracht en waar ze voor verantwoordelijk zijn. Veel van je klachten die je vertelt herken ik zo goed. Het ergste is dat bij jou in 1998 al bekend was dat er een flink tekort was. De medici die dit wisten hebben hier dus een grote steek laten vallen, waar jij het slachtoffer van bent geworden. Beter op je voeding letten en staalpillen grrrrrr... , wat een kennis van zaken van deze mensen, treurig.
Ik denk toch dat je door moet drukken om naar een internist te gaan. Schijf in het kort alles wat relevant is op, zodat hij een goed beeld krijgt van de gang van zaken. Je hebt cardiovasculaire schade op gelopen (de vermoeidheid) en neurologische (gecombineerde strengziekte). Dat had voorkomen moeten worden. Maar al die jaren laten blijvende schade na, helaas. Als jij na twee weken voelt dat je weer een injectie nodig hebt dan moet je die ook hebben. Het komt wel voor dat mensen een keer per week een injectie nodig hebben en ook krijgen.
De internist kan in elk geval beter bekijken of er misschien iets anders speelt. B.v. schildklier of iets anders. De dokters kunnen toch niet het werk van een internist doen? Bovendien nemen ze jou niet serieus, of ze doen alsof. Ze moeten toch begrijpen dat jij schade hebt opgelopen door een jarenlang te lage B12, niet door jouw toedoen maar door een medische fout. Voor mij volkomen duidelijk.
Dat een algemeen bloedonderzoek geen afwijkingen vertoont, zegt niets of je geen klachten kunt hebben. Die schade heb je in het verleden opgelopen en die herstelt niet meer. Dat kan zo'n bloedonderzoek niet bepalen.
Ik voel me boos over jouw dokters en bovendien machteloos omdat ik niet echt iets voor je kan doen.