|
Een
overduidelijk tekort en de dokter denkt dat zes injecties voldoende zijn...
- foute diagnoses en dokters die het eerdere tekort niet in verband met
de klachten brengen -
14-01-2009.
Mijn naam is Monique, ben 35 jaar oud en ik heb jammer genoeg ook een B12-tekort en waarschijnlijk al zo lang dat er blijvende schade is.
In 2002, ik was toen 30 jaar, is dit voor het eerst geconstateerd. In dit jaar stortte ik, letterlijk, op mijn werk
(als financieel adviseur) in elkaar, begon te zweten en trillen en begon daarna onbedaarlijk te huilen. Op dat moment zat ik in een adviesgesprek met een client. Deze client, mijn collega's en ikzelf schrokken hier enorm van. Nadat een collega mij thuis heeft gebracht kwam ik in de ziektewet terecht. Diagnose burn-out!! Toch heeft de huisarts ook mijn bloed geprikt en hier kwam een B12 tekort uit van 0,07
(dus 70 pmol/l). Ongelofelijk laag natuurlijk dus direct aan de injecties.
Na 6 injecties was het gehalte volgens de huisarts goed en kon er gestopt worden met de injecties. Nietsvermoedend heb ik dit dus aangenomen. Maar mijn klachten zoals: dagelijks hoofdpijn (ben ook migraine
patiënt), moe, altijd maar moe, depressief, spierpijn, zware benen, altijd maar koud hebben, onregelmatige menstruatie (soms maanden niet en daarna wekenlang bloedverlies) bleven aanwezig. Advies huisarts en bedrijfsarts: rust want ik was gewoon overwerkt, had de emoties van de vele sterfgevallen in mijn naaste omgeving (jaar 2001) niet genoeg verwerkt en mij volledig op het werk gestort. Dus rust en gesprekken met een psycholoog zouden er voor zorgen dat het beter met me zou gaan. Helaas de psycholoog kon niets voor me betekenen want het zat niet tussen mijn oren en volgens hem het was puur lichamelijk. Inmiddels was ik echt geen leuk en aardig persoon meer voor mijn omgeving. Vriendschappen gingen verloren, de relatie met mijn vriend (gelukkig toch nog mijn man geworden) liep spaak en ik was helemaal mezelf kwijt. Die spontane leuke gezellige meid was in 1 klap weg. Uiteindelijk heb ik mezelf beetje bij beetje weer op de rails gekregen en ben ook weer aan het werk gegaan maar had nog steeds de klachten. In 2003 ben ik zwanger geraakt van mijn eerste zoontje, mijn zwangerschap werd vanaf 5 maanden erg zwaar: viel steeds flauw, bekkeninstabiliteit en zwangerschapsvergiftiging en ben uiteindelijk vervroegd in het ziekenhuis opgeomen en ben ik ingeleid en bevallen. Super!! Het beste wat mij is overkomen en niet alleen omdat ik een geweldig kereltje kreeg . Ik had energie voor 10 en kon de hele wereld aan.
Ik bleef de klachten wel houden maar het was goed te dragen totdat ik in 2005 zwanger raakte van mijn 2e zoontje. De klachten werden weer weer heftiger maar ik dacht dat het aan mijn zwangerschap lag. Ik heb 9 maanden plat moeten liggen en vanaf maand 5 aan de
weeënremmers en in het ziekenhuis terecht gekomen. Een hele zware tijd
dus. De gedachte dat ik na de bevalling weer energie zou krijgen hield me nog enigzins staande. Na de bevalling bleef de energie jammer genoeg uit en zakte ik in een diep zwart gat daar kwam nog bij dat mijn zoontje een half jaar lang een huilbaby is geweest vanwege een koemelkallergie. Toen het met mijn zoontje beter ging stortte ik in april 2007 weer letterlijk in. Ik kreeg een ondragelijke drukkende pijn op mijn borst alsof mijn borstkas werd ingedrukt en tintelingen in mijn linker en rechterarm, daarna kon ik mijn rechterarm niet meer bewegen en en de spierpijn en stijfheid in mijn lichaam was zo heftig dat ik in paniek bij de dokter terechtkwam. Diagnose: Syndroom van Tietze en een doorverwijzing naar een fysiotherapeut. Via de behandelend fysiotherapeut ben ik teruggestuurd naar de huisarts voor een bloedonderzoek. Hij dacht aan een reumatische aandoening. Uit het bloedonderzoek kwam dit niet naar voren. Toch heeft de fysiotherapeut er bij de huisarts op aangedrongen om een doorverwijzing naar de reumatoloog te geven. Deze reumatoloog constateerde artrose op mijn rechterborstbeen, onderrug en enkels. Rust en gecontroleerd sporten was het advies. Daarnaast kreeg ik ontstekingsremmers en Diazepam voorgeschreven voor de heftige aanvallen.
Na aandringen heeft de huisarts in maart 2008 weer bloedonderzoek naar B12 gedaan en bleek mijn gehalte 0,13 (130
pmol/l) dus weer erg laag. Dus weer aan de injecties maar nu blijvend. Ik krijg vanaf maart 2008 dus maandelijks injecties van 1000mg. Maar mijn klachten worden maar niet minder. Afgelopen maandag ben ik met de info van jouw site weer naar de huisarts gegaan want ik ben de situatie meer dan beu. Ik heb er genoeg van. Ik heb nu een doorverwijzing gekregen naar de internist en ben benieuwd wat hier uit gaat komen. Ik vraag me af of ik voldoende heb aan deze injecties of dat ik ze frequenter zou moet krijgen. De Intrinsic Factor
antistoffen zijn niet aangetoond volgens bloedonderzoek dus mijn lichaam zou B12
moeten kunnen opnemen. Toch vraag ik me af hoe dit kan want ik blijf na de injecties van 2002 en 2008 erg laag met de B12. Mijn voeding is goed dus ik zou via de voeding voldoende binnen moeten krijgen. Is er nu nog een mogelijkheid om aan te tonen of ik B12 wel of
opneem? Zou het zo kunnen zijn dat ik al blijvende schade heb opgelopen.
Ik denk het wel. Kan me ook moeilijk concentreren en neem moeilijk dingen op. Op dit moment werk ik op therapeutische basis, 2 x 5 uur per dag en dat red ik net. Mijn bedrijfsarts neemt mij gelukkig serieus maar kan zich naar de werkgever niet volledig verantwoorden. Ben nu naar een medisch expertise bureau gestuurd en ben in afwachting van het rapport want wat als blijkt dat ze vinden dat ik weer volledig aan de slag kan. Dit lukt mij niet.
Misschien heb je ook weer iets aan dit verhaal voor op je site.
Heb je nog tips voor me dan hoor ik het graag.
In ieder geval heb ik er zelf heel veel aan gehad om jouw site te lezen. Bedankt en ga zo door!!
Antwoord:
Om te beginnen heeft
je huisarts een enorme medische misser begaan door de stoppen omdat
de waarde weer goed was. Die waarde was "goed" door de
injecties, maar het probleem van de slechte opname van de B12 was er nog
steeds. Een huisarts hoort te weten dat een B12-tekort eigenlijk nooit
iets tijdelijks is. De huisarts heeft schuld aan de ellende waarin je
daarna terecht bent gekomen. Ook daarna is dit nooit weer bij de dokter en de
rest van de specialisten als mogelijke oorzaak gezien, terwijl dit wel
in het dossier moet hebben gestaan. Fout op fout op fout door het
eerdere tekort niet als oorzaak te zien. Jouw lichaam neemt
de B12 niet meer op. Geen enkele dokter kan zeggen dat je opname voor
B12 goed is aan de hand van tests. Aantonen kan wel maar uitsluiten kan
bij dit probleem niet. Daarvoor is de opname van B12 te ingewikkeld.
Omdat je zo lang al met het tekort zit had je een veel intensievere
behandeling moeten hebben. Minstens 10 injecties in vijf weken en daarna
minimaal een injectie voor meer dan een jaar. Lees de bijsluiter. (bij
<stukken om de dokter te kunnen overtuigen>)
Nu zou je alsnog naar deze intensieve behandeling moeten gaan. Dus
nu minimaal een injectie per week voor een hele lange tijd: een à twee
jaar en zo alsnog proberen alle herstel er uit te persen die er nog in
zit. Laat ook je ferritine, foliumzuur en vitamine B6 in de gaten
houden, want deze zijn nodig om de B12 het werk te laten doen. En laat
eens per jaar je schildklierfunctie testen.
Als je bedrijfsarts echt zou weten wat een langdurig B12-tekort teweeg
kan brengen, dan zou deze zich heel goed kunnen verantwoorden naar de
werkgever. En als het medisch expertise bureau
er net zoveel vanaf weet als de gemiddelde dokter, dan mag je deze
mensen eerst wel van de nodige informatie voorzien.
|
|